Jennifer Niven – „Wszystkie jasne miejsca”

Książkę „Wszystkie jasne miejsca” zakupiłam po jej rekomendacji przez jedną z osób z instagrama (którą serdecznie pozdrawiam, jeśli czyta tego posta). Miałam duże oczekiwania wobec niej, ponieważ widziałam, iż wielokrotnie była zachwalana w różnych recenzjach oraz posiadała naprawdę wysoką ocenę na portalu lubimyczytać.pl. Mając stos innych książek do przeczytania, postanowiłam nabyć i tę pozycję i przekonać się samej czy naprawdę jest tak dobra jak to o niej piszą.

„Wszystkie jasne miejsca” jest opowieścią o dwójce nastolatków borykających się ze swoimi problemami do tego stopnia, iż zaczynają myśleć o samobójstwie. Pierwszy z nich to Theodore Finch – chłopak uważany w szkole za dziwaka, który często wagaruje, zamyka się w swoim pokoju przed światem. Spowodowane jest to wieloma czynnikami, m.in. rozwodem rodziców, ojcem, który całe jego życie go bił oraz upokarzał, a także matką, która zupełnie się nim nie interesuje. Theodore często analizuje fakty dotyczące samobójstw w kraju i na świecie oraz rozważa, który sposób na pozbawienie się życia byłby dla niego najlepszy.

Violet Remarkey to z kolei dziewczyna o dwóch twarzach: w szkole uśmiechnięta, zadająca się ze szkolną „elitą”, w domu zaś zamknięta w sobie osoba, opłakująca śmierć siostry i wykreślająca na swoim kalendarzu dni do ukończenia liceum.

Finch i Violet spotykają się na gzymsie wysokiej wieży mieszczącej się przy szkole. Oboje znaleźli się tam, gdyż myśleli o odebraniu sobie życia, tymczasem widząc się, postanawiają uratować siebie na wzajem. Od tego momentu zaczynają się ze sobą spotykać i rozmawiać. Na geografii Finch zapisuje siebie i Violet do wykonania projektu dotyczącego ciekawych miejsc w ich stanie, czyli Indianie. Dzięki Finchowi, Violet pierwszy raz od śmierci siostry, odważa się na jazdę samochodem. Wspólnie odkrywają nowe miejsca i ciekawe obiekty. Finch ponownie zaczyna czuć, że żyje. Jednakże w miarę upływu czasu, kiedy Violet przestaje liczyć dni, korzysta z życia, zakochuje się, robi plany na przyszłość i otrząsnęła się po swojej stracie, Finch ponownie zamyka się w sobie i ucieka od wszystkiego i wszystkich, w tym swojej ukochanej Violet.

Muszę przyznać, że zaczynając czytać książkę nie byłam nią szczególnie zachwycona. W miarę kontynuowania czytania, książka zaczęła się coraz bardziej rozkręcać, a sama historia tak mnie wciągnęła, że drugą połowę książki pochłonęłam jednym tchem! Koniec powieści niesamowicie mnie wzruszył – płakałam chyba pięciokrotnie... Książka ta jest o tyle interesująca i wciągająca, że przestawia historię, która mogła się zdarzyć naprawdę i to każdemu z nas. Któż bowiem jako nastolatek nie buntował się, nie był zły na cały świat, nie przeżywał wszystkiego bardziej, niż trzeba faktycznie było? Może niekoniecznie wszyscy z nas zafascynowani byli śmiercią lub o niej myśleli, ale pewnie znajdzie się kilka osób, które kontemplowały ten temat, bądź słyszały o tym, jak któryś z ich młodocianych znajomych próbował odebrać sobie życie.

Temat, który poruszyła pani Jennifer Niven rzadko spotykany jest w książkach, a jeśli już, to na pewno nie jest poruszany w taki sposób jak we „Wszystkich jasnych miejscach”.

Podsumowując, książkę tę oceniam 10/10 i polecam jej przeczytanie każdemu, kto lubi powieści young adult. Historia, jej główny wątek oraz bohaterowie są niezwykle intrygujące, ciekawie opisane. Znajdziemy w tej powieści wiele emocji, uczuć i przykładów historii z naszego życia bądź życia bliskich nam osób, takich jak rozwód, śmierć, zakochanie, szkoła i przeżywanie tych sytuacji przez dzieci, których odbiór i rozumowanie świata znacznie różni się od dorosłych. Książka pokazuje, jak ważne powinny być relacje rodziców z dziećmi oraz ich wsparcie w dorastaniu. Jak sami wiemy, proces ten przecież do łatwych i przyjemnych nie należy i lepiej jest przechodzić przez niego z kimś, niż samemu.

"Odczuwanie przykrości to strata czasu. Trzeba tak przeżywać życie, żeby nie musieć za nic przepraszać. Najłatwiej jest od początku postępować właściwie, wtedy nie ma czego się wstydzić i za co przepraszać."

"Wszyscy jesteśmy sami, uwięzieni w naszych ciałach i umysłach, a wszelkie towarzystwo, jakie mamy w tym życiu, to powierzchowna i przelotna sprawa."

"Zapamiętałem jej dłoń w mojej ręce i uczucie temu towarzyszące - jakby ktoś do mnie należał."

"Jakie to musi być okropne uczucie kochać kogoś i nie móc mu pomóc."

"Zdaję sobie sprawę, że nie chodzi o to, co się ze sobą zabiera, ale o to, co się zostawia."

Ocena: 10/10

Love,

Turkusowa Sowa ®